تراش سنگ فیروزه
تراش فیروزه
تراش نگین فیروزه بوسيله چرخی بوده که از سنباده و صمغ ادغام کرده میسازند .
سنباده را از بدخشان و صمغ را از هندوستان می‌آورند .
تراشنده با دست راست چرخ را می گرداند و فيروزه را با دست چپ برروی چرخ می‌گذارد .
برای آنکه انگشتش ساييده نشود، قطعه‌ای چرم يا پارچه يا چوب به انگشت بسته آن را محفوظ نگه می داشت .
قبلی از به کار گیری از اين چرخ ها، فيروزه را روی سنگ‌های زبری که در کوه‌ها پيدا می گردیده‌اند،
می تراشيدند و وضع و اوضاع تراش آن به صورت ساييدن بود . فعلا هم فيروزه‌های ريز را به به عبارتی وضع و اوضاع می تراشند .
فيروزه، پس از تراش، جلا داده میشود .
برروی سنگ صيقلی با قطعه چرمی با خاک فيروزه که هنگام تراش پيدا میشود .
تراش فیروزه
پرداخت دادن عمل اطفال هست و يک نفر جلادهنده برای سه نفر تراشنده کافی میباشد .
صورت تراش بستگی به اندازه و صورت اصلی دانه و قطعه فيروزه دارااست .
از ميان انواع دو صورت متداول و مرغوب میباشد . يکی پيکان که مخروطی میباشد .
ديگری مسطح که پهن و صاف میباشد . قطعه پيکانی هر چه بيشتر برجستگی داشته باشد، نقطع ی عطف آن تندتر، مرغوب‌خیس و مناسب‌خیس میباشد . ولی فيروزه‌هایی که نازک باشد به عمل تراش پيکانی نمی آيد و آنان‌را مسطح می تراشند .
درصورتی که ضخیم باشد تقريبا بيضی تراشيده می شود که روی آن محدب می باشد .
هرچه تحدب آن زيادتر باشد، مرغوب‌خیس می باشد . تراش پيکانی اختصاصی فيروزه خوشرنگ میباشد .
زيرا در‌صورتی‌که فيروزه نادر رنگ باشد و پيکانی تراشيده شود، نقطع ی عطف و بالای آن بواسطه ظرافت پذیرش شعاع فرنگی مینماید و